چکیده یکی ازنظریه های مهم در منشأ دین ، نظریه ی فطری انگاری دین وآموزه های آن می باشد. این نظریه در طول تاریخ اسلام به خصوص در سده های اخیر مورد توجه بزرگان زیادی بوده است ؛ به طوری که برخی از دین شناسان و متکلّمان غربی چون آلستون ، پلنتینگا ، ویلیام چیتیک و ... نیز در باره ی اعتقاد به وجود خداوند متعال - پایه ای ترین اعتقاد دینی – ، رویکرد هایی شبیه با رویکرد اسلامی دارند. این مقاله قصد بررسی و نقد نظریه ی فطری انگاری دین و آموزه های آن را دارد که در آن ، ابتدا به بررسی لغوی و اصطلاحی فطرت خواهد پرداخت وآیات قرآنی درباره ی فطرت نیز بررسی خواهد شد . همچنین تاریخچه ی تطور این نظریه از دیدگاه حکمای سده های اخیر بیان شده؛ به تبیین و استدلال برای اثبات این نظریه می پردازیم . در پایان، این نظریه مورد بررسی و نقد قرار خواهد گرفت و چه بسا بتوان در نهایت محملی برای جمع و حل قسمتی از اختلافات در این باب که منجر به نظری انگاری معارف دینی _در مقابل فطری انگاری_ شده است، پیدا کرد و به عنوان نتیجه ی مقاله، اختلاف این دو نظریه را به حدّاقل رساند.